سردار یادت هست؛
یادت هست گفتی قبل ورود به مراسم می‌خواهی در جمع مردم بروی!؟

سردار یادت هست؛
یادت هست اون منافقی که با دست اشاره کرد و گفت: سلام سردار!

سردار یادت هست ایستادی تا با او که خود را به شکل مردم بلوچ درآورده بود سلام و احوالپرسی کنی و او چه ناجوانمردانه آن عملیات شوم را انجام داد!؟

سردار یادت هست؛
یادت هست همیشه اینکار را برای ابراز محبت به مردم آن منطقه انجام می‌دادی!؟

سردار یادت هست؛
یادت هست همیشه به بچه‌های سپاه گوشزد می‌کردی تا وقتش نشده احدالناسی حق نداره از اسلحه استفاده کنه!؟

سردار یادت هست؛
یادت هست شب قبلش خواب اون برادر پاسدار را؛
یادت هست گفت سردار ما نردبان گرفتیم تا شما بالا بروید. شما رفتید بالای ابرها و ما همچنان پایین نردبان ایستاده بودیم.

چه مهربانی بودی سردار. چه مهربان

من که ندیدم ولی اونایی که دیدند میگن احمد متوسلیان هم همین برخورد را توی غرب انجام داد و همه را شیفته خود کرد.

سردار شوشتری یادت همیشه جاودانه خواهد ماند

تازه از تهران رسیده بود. به محض اینکه فهمیده بود بچه‏ها رفتند اردو آماده شده بود و اومده بود.

خیلی خسته بود ولی اومد.

با همون پای مصنوعی. با همون عشق و شور همیشگی.

گفتیم آقا سید شما چرا با این احوالاتتون اومدید؟

گفت: من فقط اومدم یه یادی از اونایی که یه زمانی باهاشون بودم و رشادت‏ها ازشون دیدم و الان زیر خروارها خاک هستند، بکنم.

وقتی فهمیدم اردو یه مقداری سخت برگزار میشه اومدم بگم بچه‏ها به یاد اونا باشید که بعد از هر رنج و سختی، آسایشی هست.

شاید ده دقیقه از صحبت‏هاش نگذشته بود که خانواده‏اش باهاش تماس گرفتند و او برگشت.